تا واپسین لحظهٔ حیات در مسیر طبیعت گام برمیدارم؛ هوای اولین دم و آخرین بازدمم یکی بیش نیست، و در همان زمینی مدفون میشوم که پدرم بذر خود، مادرم خون خویش، و دایهام شیر وجودم را از آن بدست آوردهاست - زمینی که سالهای سال آبوغذای روزانهام را تامین کرده، و گرچه به شدت از آن سوءاستفاده کردهام، هنوز قدم برداشتنم را تحمل میکند
بند ۴، کتاب پنجم، از صفحهٔ ۵۲، برگردان عرفان ثابتی، چاپ اول ۱۳۸۴ انتشارات ققنوس